Museumdirecteur Sjarel Ex wil best te boek staan als een handige organisator, vertelt hij in een interview dat ik in 2000 met hem heb voor Humanist. Als het maar duidelijk is dat de kunst zijn muze is.
Archief
Oorlog in je bloed
Je weet dat de gruwelijke details je misselijk zullen maken. De hoop dat je ervan zult leren durf je niet te koesteren. Waarom zou je je dan eigenlijk nog verdiepen in oorlog? In 1999 schrijf ik hierover voor Humanist.
De macht van een mooi gezicht
Schoonheid loont, blijkt uit allerlei onderzoek. In 1999 schrijf ik voor Humanist een artikel over de vraag waarom dat zo is, en wat er aan valt te doen.
Getemperde vergelding
Een rechter mag geen fabrikant van leed zijn, vindt jurist en publicist Jan Leijten. In 1999 interview ik hem voor Humanist.
Emoties gaan voorbij, de vorm blijft
Kunstenaar Marlene Dumas schildert omdat ze wil dat mensen van haar houden. Maar ze heeft ook iets kouds en wreeds nodig om kunst te maken. In 1998 interview ik haar voor Humanist.
Witte vergetelheid
De Britse schrijfster Jenny Diski moet bij de zuidpool denken aan haar moeder: ijs, kou, eenzaamheid. In 1998 interview ik haar voor Humanist.
Rituelen hebben geen functie
Cultuurfilosoof Jacques de Visscher vertelt me in 1997 dat rituelen vorm geven aan alles wat niet maakbaar is. Hij ziet rituelen als een manier om de grootheid van het leven uit te drukken.
Fluisteren, zingen, schrijven voor Afrika
In 1997 heb ik met Breyten Breytenbach een gesprek over valse sympathie, waarlijk mededogen en ‘de schroeven en moeren van verzoening’.
Religie is een vorm van morele perfectie
De Amerikaanse analytische filosoof Hilary Putnam zegt me in een gesprek in 1996 dat mensen religie nodig hebben.
Herkennen wat je werkelijk bent
In 1996 reis ik af naar Montreal voor een interview met filosoof Charles Taylor. We spreken over authenticiteit, Romantiek, zelfcreatie en New Age.