Bloedroes is een cultuurfilosofie van wat bloed met ons doet. Ik recenseer het boek voor de Volkskrant.
“In de kelder van het huis van zijn ouders stuit de Gentse moraalfilosoof Jan Verplaetse op een gevilde haas. Een wit schaaltje vangt drupjes bloed op uit de mond van het dier. Het tafereel treft Verplaetse diep. ‘Ik genoot van die dierlijke duisternis die contrasteerde met de verlichte moderniteit die in dat ouderlijk huis heerste’, constateert hij. Dit ook voor hemzelf onverwachte geluk in het aangezicht van de bloedende haas vormt de aanzet voor een cultuurfilosofische studie naar de betekenis van bloed. Wat raakt mensen eigenlijk zo in bloed? Waarom roept het zulke heftige reacties op? Verplaetse bespreekt en waardeert drie verklaringsmodellen. De eerste (en oudste) stelt dat bloed ons raakt omdat het ons in contact brengt ‘met het machtige rijk van onsterfelijke geesten en occulte levenskrachten’. Met name offerbloed zou dit effect hebben – althans, volgens christenen die dergelijke ‘heidense’ offers afkeurden, maar ondertussen ook erg spannend vonden.”